Sawadee!
Voor ik naar Luang Prabang vertrek ben ik met Rebecca nog ander halve dag in Vientiane… En daar overkwam ons het volgende….
We waren een tempel aan het bezoeken en hoorde plotseling een enorme harde gong op een repeterende wijze klinken.
Het ging bijna door merg en been. Uiteraard nieuwsgierig als we als toeristen waren gingen wij op zoek naar de tempel waar het geluid vandaan kwam.
Het kwam van een tempel zo 30 meter verder op. Soms staan er meerdere oude en nieuwe tempels bij elkaar.
Er liep een familie drie maal de tempel rond. Een gehandicapte jonge vrouw, Sou, kwam op ons af lopen met haar kruk en ze sprak ons aan in het engels en vroeg of wij deze zeer speciale laotiaanse ceremonie wilde bijwonen.
Later bleek dat we in de vorige tempel al met een zwager van haar hadden gesproken over het boedisme en de afbeeldingen die daar allemaal te zien waren.
Waarschijnlijk door onze intresse werden we uitgenodigd om de hele ceremonie samen met de familie te volgen.
Wat was nou het geval. De vader van Sou was drie jaar geleden overleden. En na het overlijden dien je of na 100 dagen of na 1 jaar of na 3 jaar een dergelijke ceremonie te houden. Het was nu drie jaar geleden. En het was dus tijd voor deze ceremonie geworden.
Met de gong werden de monikken opgeroepen om naar de tempel te komen. Deze tempel is eigenlijk alleen voor ceremonies als deze open of alleen voor de monikken om te mediteren. Dus we hadden geluk om de tempel te kunnen bekijken en ik als man nog even te mogen betreden om wat foto’s te maken.
Een (andere) zwager van Sou zou monnik worden. Voor tenminste 2 weken. Ter ere van het overlijden van de vader. Deze inwijding duurde ongeveer een uur. Na de inwijding (waarbij de man zich o.a. in zijn monikken kostuum liet aankleden want dat is niet zo heel simpel) gingen we naar het huis van de familie. Die nieuwe monik ‘mocht’ uiteraard niet mee. Die moest in het ‘klooster’ blijven.
Thuis aangekomen werden we getracteerd op loatiaans eten. Wat weer heel anders is dan thais eten. Ondertussen werd ook daar om de zoveel minuten drie keer op de gong geslagen om de hele buurt op de hoogte te stellen van de ceremonie die op dat moment plaats vond.
Er waren inmiddels al veel offers klaargemaakt voor de volgende dag. Het waren voornamelijk symbolische offers. Maar aan veel van deze offers was geld bevestigd.
Een heleboel familie was inmiddels aan het helpen om eten klaar te maken voor die avond. Er zouden veel mensen langs komen (de hele buurt) om dit feest mee te vieren.
Zelf zouden we niet bij deze bijeenkomst aanwezig zijn. Wij keerden de volgende dag pas weer terug.
Die volgende dag om 5.30u opgestaan om op tijd 6.45u weer bij de familie te zijn. Deze morgen waren er 7 monikken uitgenodigd om samen te bidden voor de overleden vader. Uiteraard was de nieuwe monnik (zwager) ook aanwezig nu.
Ik was inmiddels tot ceremonie photograaf gebombardeerd. En ik moest overal foto’s van maken. Wat ik uiteraard de dag daarvoor ook al had gedaan.
Nadat dit belangrijke bidden voorbij was werden de ‘verzamelkommen’ van de monikken gevuld. Monikken werken niet en verdienen dus geen geld. Ze moeten het van giften (vooral eten) hebben van de gewone bevolking. Vandaar dat ook dit een onderdeel was van de ceremonie. Iedereen deed wat in die kommen. En ook wij werden voorzien van voldoende eten om in deze kommen te doen. Rebecca moest dat heel voorzichtig doen want vrouwen mogen de kommen niet aanraken. Dus gewoon erin laten vallen.
Ondertussen werden de monikken van voldoende eten voorzien (en opvallend ook sigaretten) zodat ze een goed ontbijt hadden. Uiteraard kregen alle gasten ook te eten. En wij hadden nog wel zo lekker uitgebreid zitten ontbijten. Maar natuurlijk moesten we wel alles even proeven.
Na het eten gingen de monikken weer terug naar hun klooster. En ging de familie zich opstellen voor een soort parade richting het klooster om hun offers te brengen. Ook wij hebben meegedaan met de parade en offers. We hadden fruit gekocht en wat geld om te offeren aan de monikken.
Na dit onderdeel zijn we vertrokken.
Zo zie je maar dat als je niet als een snelle toerist overal even snel bent om wat foto’s te maken om dan weer door te gaan, maar juist wat langer blijft rondhangen, je zomaar in een dergelijke happening terecht kan komen doordat je wat meer contact hebt met de lokale bevolking.
Voor mij dus geen georganiseerde tours…. Dit is een stuk leuker !